Μικρές , καθημερινές, βαρετές ιστορίες...

Να΄ μαι κι εγώ … Είναι μέρες τώρα που αναρωτιέμαι να μπω να γράψω ή όχι ..

Κάτι σαν το δίλλημα του δύσμοιρου Άμλετ ένα πράγμα..

Με βασάνιζε μια σκέψη λοιπόν ..

Έχω κάτι ουσιαστικό να πω ή θα φλυαρήσω για να ικανοποιήσω τη ματαιοδοξία μου να δω το ονοματάκι μου λεζάντα σε blog;

Μετά είπα τι στην ευχή , αν κρύψω τ΄ονοματάκι μου ίσως να΄χει και νόημα να μοιραστώ κάτι με κάποιους από εσάς που θα μου κάνετε την τιμή να με διαβάσετε.

Έτσι χωρίς ονοματάκι και χωρίς την ιδιότητα του Καλύμνιου αλλά με την πρόθεση ενός ανθρώπου που κατά καιρούς μπορεί να έχει κάτι να πει αποφάσισα που και που να σας ενοχλώ λίγο με τίτλο :

Μικρές καθημερινές , βαρετές , ιστορίες…

Ιστορία Πρώτη

Πριν μέρες πήγα με μία φίλη μου σινεμά. Η ταινία λεγόταν ‘A free world’ μια ταινία που κατάφερε με απλό και πολύ αληθινό τρόπο να προβάλει τα προβλήματα των μεταναστών στην Αγγλία. Βέβαια πολύ γρήγορα ξέχναγες ότι βρισκόσουν στην Αγγλία .Εγώ προσωπικά για μια στιγμή νόμισα πως βρισκόμουν ταυτόχρονα σε πολλά σημεία του κέντρου της Αθήνας.

Πολύ γρήγορα επίσης κατάφερε να με κάνει να θυμηθώ μια φίλη μου την Βέρα. Η Βέρα που λέτε είναι 22 χρονών και είναι από την Αλβανία τον Ιανουάριο τελείωσε μια κομμωτική σχολή και πανευτυχής που θα σταμάταγε να πηγαίνει σε σπίτια για καθάρισμα και θα δούλευε πάνω σ΄αυτό που αγαπούσε και σπούδασε έπιασε δουλειά σε κομμωτήριο με λίγα χρήματα γι΄αρχή αλλά δεν πειράζει υπολόγιζε στα φιλοδωρήματα. Δεν πέρασαν 3 μήνες και απ΄το ταμείο χάθηκαν 50 € .

΄Μα κυρία ΄ είπε στο αφεντικό της ..΄ Είμαι 11 χρόνια στην Ελλάδα και σε όλα τα σπίτια που έχω δουλέψει μου εμπιστευόντουσαν τα ίδια τα παιδιά τους και το σπίτι τους ΄

΄Ναι παιδί μου σε πιστεύω .. αλλά δεν μπορώ να διώξω καμία από τις άλλες κοπέλες.. Βλέπεις αυτές είναι Ελληνίδες ΄

΄Ετσι έφυγε η Βέρα χωρίς να πει κάτι..

Τέτοιο επιχείρημα βλέπεις που να το αντικρούσεις ..

Βγήκα απ΄το σινεμά με τη φίλη μου και περπατήσαμε λίγο ..Από δίπλα μας πέρασαν δύο νεαροί όχι λευκού χρώματος . Και οι δύο αγκαλιάσαμε την τσάντα μας .

Στην αρχή δεν το κατάλαβα. Μετά ντράπηκα ..Είμαι σίγουρη ότι αυτή την κίνηση δεν θα την έκανα ούτε εγώ ούτε η φίλη μου σε 'άλλη' περίπτωση..

Όχι δεν είμαι ρατσίστρια σκέφτηκα ..Όχι συνειδητά τουλάχιστον ..Και τότε πόσο βαθιά στο υποσυνείδητο μου έχει περάσει αυτό το δηλητήριο; Με πόσους ήχους , με πόσες εικόνες, με πόσα παραποιημένα ιστορικά ντοκουμέντα ..

Αλήθεια πόσες φορές έχω υπάρξει θύμα και πόσες φορές θύτης ρατσισμού στην καθημερινή μου ζωή…

Έχασα τον λογαριασμό ..

Είπα να κοιμηθώ..

Καληνύχτα Βέρα…