Στις
8 Μαΐου 1945 έφτασε στη Σύμη ο διοικητής
Δωδεκανήσου, υποστράτηγος Βάγκνερ, για
να υπογράψει πρακτικό παράδοσης των
εκεί γερμανικών δυνάμεων στους
αντιπροσώπους των Συμμάχων - Αγγλίας,
Γαλλίας και Ελλάδας. Στη συνέχεια, ο
Ιερός Λόχος αποχώρησε και τα νησιά
περιήλθαν υπό βρετανική στρατιωτική
διοίκηση, η οποία παρέμεινε για δύο
σχεδόν χρόνια. Η αγγλική διοίκηση
διατήρησε το διοικητικό και φοροεισπρακτικό
σύστημα της φασιστικής Ιταλίας, οι
Ιταλοί υπάλληλοι παρέμειναν στις θέσεις
του ενώ δείχθηκε απροθυμία για την
παλιννόστηση των Δωδεκανήσιων Ελλήνων
που ζούσαν στο εξωτερικό .
Στην
συνέχεια η παραχώρηση των Δωδεκανήσων
στην Ελλάδα ακολούθησε τις γεωπολιτικές
εξελίξεις και ιδίως την ενδυνάμωση της
Σοβιετικής Ένωσης, η οποία έδινε εδάφη
στους δορυφόρους της. Αντίθετα για την
Ελλάδα δεν ήταν δυνατόν να ικανοποιηθούν
άλλες εδαφικές διεκδικήσεις πλην αυτών
των Δωδεκανήσων. Παράλληλα στα εσωτερικά
της Ελλάδος είχε επικρατήσει εκρηκτική
εμφυλιακή πόλωση και η παραχώρηση των
Δωδεκανήσων στην Ελλάδα θα ενίσχυε το
κύρος της ελληνικής Κυβέρνησης στην
ελληνική κοινή γνώμη. Η Τουρκία από την
άλλη δεν είχε αντίρρηση τότε να
παραχωρηθούν τα Δωδεκάνησα στην Ελλάδα
με τον μόνο όρο ότι θα κατοχυρωνόταν η
ασφάλεια των μικρασιατικών παραλίων.
Η στάση αυτής της Τουρκίας πήγαζε από
την πεποίθηση ότι έπρεπε να ακολουθήσει
συντηρητική πολιτική στο ρευστό
μεταπολεμικό περιβάλλον με πρώτη
προτεραιότητα την εδαφική ακεραιότητά
της. Παράλληλα δεν ήθελαν οι Τούρκοι
ιθύνοντες να ερεθίσουν περαιτέρω τους
Σοβιετικούς οι οποίοι το καλοκαίρι του
1946 έθεσαν θέμα αναθεώρησης του καθεστώτος
των Στενών· ενέργεια που από την Δύση
ερμηνεύτηκε ως μία δυναμική προσπάθεια
της σοβιετικής πολιτικής για τον έλεγχο
της Ανατολικής Μεσογείου.
Η
μόνη αντίδραση η οποία όμως ξεπεράστηκε
γρήγορα κατά την διάρκεια των συνεδριάσεων
του Συμβουλίου των υπουργών των Εξωτερικών
των Συμμάχων στο Παρίσι το 1946 ήταν από
την Σοβιετική Ένωση λόγω της «δυσπιστίας»
της προς την «αντιδραστική» ελληνική
Κυβέρνηση. Τελικά όμως η σοβιετική
πλευρά δέχθηκε την παραχώρηση των
Δωδεκανήσων μαζί με το Καστελόριζο στην
Ελλάδα με μοναδικό όρο την αποστρατικοποίηση
των νήσων.
Την
απόφαση των υπουργών επικύρωσε η συνθήκη
της Ελλάδας και Ιταλίας που υπεγράφη
στο Παρίσι (10 Φεβρουαρίου 1947). Η συνθήκη
αυτή απέδιδε στην Ελλάδα την ιταλική
κυριαρχία επί των Δωδεκανήσων όπως αυτή
είχε συμφωνηθεί με την συνθήκη ειρήνης
του Ουσύ (18 Οκτωβρίου 1912-αναγνώριση
ιταλικής κυριαρχίας Δωδεκανήσου και
Καστελόριζου), το άρθρο 15 της Συνθήκης
της Λωζάννης και τις ιταλοτουρκικές
συμφωνίες του 1932, με τις οποίες καθορίζονταν
τα ιταλοτουρκικά θαλάσσια σύνορα. Η
Ελλάδα λοιπόν συμφώνως του Διεθνούς
Δικαίου ανέλαβε ως διάδοχο κράτος τα
δικαιώματα και τις υποχρεώσεις της
Ιταλίας όπως αυτά ορίζονταν από τις
προαναφερθείσες συνθήκες και συμφωνίες.
Η
ανάληψη της διοίκησης των νησιών από
την Ελλάδα έγινε στις 31 Μαρτίου 1947 με
την παράδοσή τους από τους Βρετανούς
στον Έλληνα στρατιωτικό διοικητή,
αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη. Τα
Δωδεκάνησα προσαρτήθηκαν και επισήμως
στην Ελλάδα στις 7 Μαρτίου 1948. Ο στρατιωτικός
διοικητής αποχώρησε και συστάθηκε η
Γενική Διοίκηση Δωδεκανήσου, με πρώτο
γενικό διοικητή τον Κάσιο γιατρό και
αγωνιστή, Νικόλαο Μαυρή .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου