Οι νησιωτικές περιοχές της Ελλάδας αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλες δυσκολίες σχετικά με τη μεταφορά ανθρώπων και αγαθών, που γίνονται εξαιρετικά δύσκολες αναφορικά με τις μικρονησιώτικες περιοχές της χώρας. Καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους οι κάτοικοι των νησιών αυτών, αλλά και οι επισκέπτες, ιδιαίτερα κατά τις τουριστικές περιόδους, είτε δυσκολεύονται να έχουν υπηρεσίες μεταφοράς είτε δεν τις έχουν καθόλου. Μέχρι τώρα η προσπάθεια, που συχνά έμενε ημιτελής ή όχι αποτελεσματική, ήταν να εξασφαλιστεί το μεταφορικό μέσο, δηλαδή με το πλοίο, με την καταβολή σημαντικών ποσών, η οποία όμως επαναλαμβανόταν κάθε χρόνο, χωρίς να δημιουργεί ούτε καν την αρχή επίλυσης του προβλήματος.
Η πολιτική, που ακολουθείται μέχρι σήμερα, καθιστά αρμόδια τέσσερα υπουργεία και μερικούς οργανισμούς και έχει επίκεντρο το μεταφορικό μέσο, αλλά όχι το μεταφορικό έργο. Από την όλη κατάσταση, τα μικρά απομακρυσμένα νησιά βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα και το σύστημα που ακολουθείται δεν εξυπηρετεί τους κατοίκους και τους επισκέπτες, ούτε τις εμπορευματικές μεταφορές ούτε την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη των νησιών. Αντί να βοηθάει στη σύγκλιση και στη μείωση της ανισότητας ανάμεσα στους πολίτες τη διογκώνει, με προφανή κοινωνικό και εθνικό κίνδυνο την εγκατάλειψη του νησιωτικού χώρου από τους κατοίκους του.
Είναι διαπίστωση πως το κράτος έχει υποχρέωση να διασφαλίσει συνδέσεις με επαρκή συχνότητα, ασφάλεια και αξιοπιστία σε όλους τους πολίτες της χώρας. Όπως το κράτος εξασφαλίζει την κατασκευή υποδομών (δρόμοι, γέφυρες κ.λπ.) στην ξηρά για τις οδικές μεταφορές ή αεροδρόμια για τις αεροπορικές μεταφορές, έχει την υποχρέωση να εξασφαλίσει και τις θαλάσσιες μεταφορές. Η εξασφάλιση των θαλάσσιων μεταφορών δεν εξαντλείται στις υποδομές λιμανιών ή και στην επιδότηση των λεγόμενων άγονων γραμμών. Ακόμα και αν τα δύο αυτά θέματα είχαν εξασφαλιστεί, θα έμενε το τεράστιο θέμα τής οικονομικά προσιτής μεταφορικής υπηρεσίας για όλο το νησιωτικό πληθυσμό.
Για λόγους ισότητας των πολιτών, για την κάλυψη της αντίστοιχης απόστασης, οι προσφερόμενες υπηρεσίες θαλάσσιων μεταφορών πρέπει να συγκλίνουν με τις υπηρεσίες χερσαίων μεταφορών όσον αφορά στην οικονομική επιβάρυνση του χρήστη, στη χρονική διάρκεια του ταξιδιού και στην προσφερόμενη ποιότητα. Η εφαρμοζόμενη πολιτική πρέπει να αποσκοπεί στην εξυγίανση αυτών των υπηρεσιών με την εισαγωγή ανταγωνιστικών πρακτικών προς όφελος του χρήστη. Μαζί με την αντιμετώπιση της δημιουργίας και συντήρησης των αναγκαίων υποδομών, θα πρέπει ταυτόχρονα να αντιμετωπιστεί το γεγονός της εποχικής ζήτησης και να συνυπολογιστούν οι πραγματικές ανάγκες των κατοίκων και οι αναπτυξιακές δυνατότητες των νησιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου